یه جوری نباشید که تو رفتارتون با آدما معلوم نباشه واقعا از اون آدم خوشتون میاد یا صرفا از سر ادب -یا روابط اجتماعی قوی تون یا هر چیز دیگه ای- دارید رفتار خوبی نشون می دین.
چون آدم بعدا که نگاه می کنه نمی فهمه که کجای زندگیتونه و باید چی کار کنه.
اشاره می کنن که خودمم این مدلی ام. :)) :-چرخاندن چشم در حدقه
از همون اولین روز که فهمیدم یه چیزی تغییر کرده، جمله‌ای که سال سوم راهنمایی سحر نحوی سر کلاس درمورد سال کنکورش بهمون گفت تو ذهنم می‌چرخه.
کاش نچرخه این‌طوری. کاش ذهن من باز بدبینانه‌ترین و بعیدترین حالت رو در نظر گرفته باشه.
استوری گذاشته بود توش نوشته بود سال‌ها یه جوری زندگی کرده که بهش می‌گفتن بی‌احساس. نوشته بود خوب بوده اون‌جوری. برا خودش بوده زندگیش. نوشته بود یه مدته خیلی واضح دیگه بی‌احساس نیست. نوشته بود داره اذیت میشه به خاطر احساسات. که شاید لازمه ریست فکتوری کنه خودشو و دوباره برگرده به همون حالت قبلش.
اون لحظه که داشتم ریپلای میکردم شاید خیلی فکر نکردم که چی دارم می‌گم. گفتم: « ببین من تا تهش اون احساسه رو رفتم. به غلط کردن هم افتادم حقیقتا. گفتم حالا یه مدت برم بکشم احساساتو. تا ته این یکی هم رفتم. الان رسیدم به این جا که بی‌احساسه رو هم گذاشتم کنار. نکش احساساتو. یه جا هست که گیر می کنه آدم در عین همون بی‌احساسی‌ه هم. »
***
بعدش نشستم به حرفای خودم فکر کردم. به این که کجا بود بیخیال احساساتی شدم که الان به نظرم احمقانه‌ترین‌ن. خوشحالم گذاشتمشون کنار. کجا بود که وارد اون ارور دادن راجع به احساسات شدم. نشستم فکر کردم به واکنش‌هایی که نسبت به آدمای مختلف نشون می‌دادم. می‌شد حتا یکی ساعت‌ها باهام جدی حرف می‌زد و فقط گوش می‌دادم. سعی میکردم بفهمم ولی خب از یه جایی به بعد احساساتم قد نمی‌داد. دوم راهنمایی سر همین چیزا با رها به کلی مشکل برخورده بودم. یه مدتشم دلارام معتقد بود خیلی خوبه که هیچی نمی‌گم و میومد فقط با من حرف می‌زد ولی بعد اونم فهمید یه مشکلی وجود داره. یا مثلا یه وقتایی یه چیزایی پیش میومد که بچه های اون به اصطلاح اکیپمون با هم می‌نشستن گریه می‌کردن و من فقط پوکرفیس نگاهشون میکردم. :))
سوم راهنمایی سعی کردم بگم آره فلانی برا من خیلی مهم بود و هست و من خیلی دوستش دارم. می‌نشستم با درسا راجع بهش حرف می‌زدم. و الان که فکر می‌کنم می‌بینم چقدر مصنوعی بود همه چی. چقدر جون می‌کندم تا وانمود کنم من می‌تونم یکیو خیلی زیاد دوست داشته باشم. می‌نشستم متن غمناک می‌نوشتم می‌رفتم سر انشا می‌خوندم ملتو به گریه می‌نداختم ولی خودم هیچی نمی‌فهمیدم از اون حسایی که باید دریافتشون میکردم. سعی کردم وارد یه اکیپی بشم و بعد از یه مدت رفتم گفتم آقا دمتون گرم خدافظ شما. خیلی راحت آدما رو می‌ذاشتم کنار و برام مهم نبود که دیگه نباشن. آخر سال حتا سر شب شعری که برای خدافظی با مدرسه برگزار کردیم رفتم متنمو خوندم. وسطش شعر حلقه می‌خوندیم با هم. هیچی نشد. همه گریه می‌کردن. صدف حتا. و من باز هم حس خاصی نداشتم. و حتا روز آخرین امتحان ترم، که می‌دونستم دیگه تموم شده، هر چی زور زدم نشد «ناراحتی» رو حس کنم. هی به آخرین روز اول راهنمایی فکر میکردم و می‌دیدم خیلی اوضاعم فرق داره ولی نمی‌فهمیدم چیه جریان.
اول دبیرستان. هوم. شاید یکم داشتم تغییر میکردم و حسام برمی‌گشتن. ولی یادمه که وقتی ملیکا یا درسا یا هر کدوم از اون آدما باهام حرف می‌زدن نمی‌فهمیدم چی می‌گن. نمی‌دونم دقیقا چه تغییراتی در چه زمانی به وجود اومد برام. دوم دبیرستان احتمالا.
***
می‌گفت خسته‌س. گفتم: « می‌گیرم چی می‌گی. ولی طبق تجربه‌ی شخصی می‌گم هر دوش باگ داره. بشخصه الان تعادل ندارم. این بی‌تعادلیه خودش انتهای باگه. :)) ولی خب. »
آره. تعریفی که من از خودم دارم «بی‌تعادل» ه. من هنوزم نمی‌تونم با رمانا، متن‌ها یا فیلم‌های غمناک گریه کنم. هنوز هم نمی‌تونم احساساتم رو با جملات خودم درست بیان کنم. اگه حافظه‌م یاری کنه اون لحظه شعر می‌خونم یا آهنگ. - نیلوفر به شدت به این طرز صحبت کردن و واکنشای من معترضه :))) - و خب معمولا همون هم یاری نمی‌کنه. :)) هنوز هم نمی‌تونم حرفای احساسی خیلیا رو بفهمم. هنوز هم نمی‌تونم باور کنم یه سری آدما می‌تونن وجود داشته باشن که منو دوست داشته باشن (بله بله حتا کسایی که خودشون می‌گن دوستم دارن). هنوز هم آدما اگه بخوان بذارن برن واکنش خاصی ندارم که نشون بدم و یه حالت "خب حالا چی شد؟" بدی دارم. :))
از یه طرف هم پیش میاد وقتی یکی نباشه حس کنم جاش خالیه. دلتنگ بشم و دلم بخواد ببینمش. ممکنه چندین روز و هفته حتا، یه نفر رو از دور ببینم و به روی خودم نیارم که دیدمش و برام مهم نباشه. بعد یهو پاشم برم خیلی گرم و صمیمی رفتار کنم باهاش چون یهو یه محبتی نمی‌دونم از کجا میاد تو قلبم. دلم می خواد آدما رو خوشحال کنم. با ناراحت شدن یه سری از آدما احساس سنگینی می‌کنم. در حالی که خیلی وقتا ناراحتی یه سریا به نظرم مسخره و مضحک‌ه. پیش میاد به حرفا و واکنشای یه نفر حساسیت زیادی نشون بدم و کاراش رو حالم تاثیر زیادی بذاره. بعد بشینم با خودم دعوا کنم که چرا آدما برات مهم میشن؟
نمی‌فهمم کی کجاست. کی از کی عزیزتره برام. کیو بیشتر دوست دارم و اصلا کیو دوست دارم؟ اون روز داشتم اینا رو به کیمیا می‌گفتم و با هم به این نتیجه رسیدیم که کلا با مفهوم «دوست داشتن» به مشکل برخوردم. درکش نمی‌کنم.
یادم نمیاد کی به این نتیجه رسیدم که بی‌احساس مطلق بودن خوب نیست. ولی می‌دونم خیلی تغییر کردم از اون موقع که به این نتیجه رسیدم.
حقیقتا بی‌تعادلم یا چی؟
+ یه جوریه که هر لحظه وسوسه می‌شم کل چیزایی که تایپ کردم رو پاک کنم :|
+ اینا هیچ کدوم غر محسوب نمی‌شدن!
+ تعداد آدمایی که تو وبلاگم راجع بهشون می‌نویسم داره زیاد میشه!
- واقعا خوبه. یه فلش بک بزن. اصن ویرانه ای آباد شده.
اگه تو نبودی من چی کار می کردم جدا آخه؟!
امضا: «خودم»ترین
دل آدما مثل یه کیسه‌ی پارچه‌ایه که دور تا دورش یه عالمه نخ پیچیده شده. سر هر کدوم از این نخا دست یه نفره. حالا تصور کنید اون آدم ازمون فاصله بگیره. نخه تو دستشه و دور می شه. نخه کشیده میشه. این‌جاست که حس می‌کنیم قلبمونو دارن فشار می‌دن. فشارش می‌دن و جمع میشه. فشارش می‌دن و تنگ میشه. این‌جاست که دلتنگی به وجود میاد.
نمی‌دونم تو کدوم درس و اصلا چه سالی بود که می‌خوندیم اعصاب لامسه به وجود اجسام عادت می‌کنن. مثلا وقتی انگشتر دستت می‌کنی، یا عینک به چشمت می‌زنی، اولش با پوستت وجودشون رو حس می‌کنی ولی بعدش مغز پیامای اعصاب اون تیکه رو بیخیال میشه.
دل آدم هم عصب داره. نخه که کشیده میشه، حسش می‌کنی. یه مدت که می‌گذره کم کم عادت میشه برات این تنگ بودنه. یهو دوباره اون آدم رو می‌بینی. حالا اتفاقی یا هر چی. این‌جاست که یادت می‌افته آخ! یه نخ بدجوری کشیده شده بود. این‌جاست که از یه طرف فرصت نمی‌کنی نخه رو باز کنی و از طرف دیگه باز یادت افتاده همچین چیزی وجود داشته. این‌جاست که دلت نه تنها گشاد نمی‌شه، که تنگ‌تر هم میشه انگاری.
« دلمون تنگه. تو بیا. »
پ.ن.: «جز تو تمام شهر می دونن حالمو.» آره؟ شایدم می دونی حالمو! که اگه نمی دونستی نمی فهمیدی وقتی اون جوری میام بغلت می کنم باید محکم تر کنی حلقه ی دستات رو دورم.
پ.ن.: اومدم بشینم فیلم ببینم. دیدم زیرنویس نداره. رفتم زیرنویسش رو دانلود کنم. سایتا هی باز نمی شدن. همین جوری منتظر بودم اونا باز شن که زدم دیدم بیان خیلی زود اومد. بعدم گفتم حالا که تا این جا اومدم یه چیزی بگم خب. :)))
پ.ن.: خوشحالم که آدرس وبم عوض شده و ندارنش یه سریا که قبلا داشتنش :-""
میزان #همیشه_گرسنه بودن من رو از اون جایی می شه متوجه شد که کلی اتفاق خوب و بد و جالب و هیجان انگیز تو اردوی شیراز افتاده بود و من وقتی رسیدم خونه فقط ذوق اینو داشتم که راجع به وعده های غذاییمون به مامانم اطلاعات بدم!
توی یک روز ممکنه چند تا اتفاق عجیب و بزرگ بیفته برا آدم؟
ترس از دست دادن آدما. یه بار روحی یه بار جسمی. دو تا آدم مهم که حتا به نبودنشون فکر هم نمی‌کنی.
نمی‌دونم کِی بود. زل زده‌بودم بهش. نه خیلی طولانی. در حد چند ثانیه. چند ثانیه زل زدم بهش و فکر کردم: «ای کاش من جاش بودم.»
اتفاق کوچیکی بود. خیلی کوچیک.
ولی هر چقدرم کوچیک، امروز من به جاش بودم. در حد همون چند ثانیه.
اتفاقات کوچیک می‌تونن تا چند روز لبخند بیارن رو لب آدم.
جدیشون بگیرم؟
