چند لحظه بیش‌تر نبود ولی ترسش تا ابد تو ذهنم می‌مونه.
توضیح: لولوخرخره یه موجوده که توی کتاب‌های هری پاتر بود. وقتی آدما باهاش مواجه می‌شن، به شکل بزرگ‌ترین ترس اون آدم درمیاد. حالا دیگه می‌دونم اگه باهاش مواجه شم، برای من چه شکلی می‌شه.
یک چیزهایی هم هست که دلت می‌خواهد تمام دنیا را از وجودشان باخبر کنی ولی در عین حال می‌خواهی تمامش فقط برای خودت بماند.
هر چیزی می‌تواند باشد. یک نگاه، یک دیالوگ، یک خاطره، یک لب‌خند، یک ساعت یا حتی دقیقه، یک انسان.
و آخ از این که همه‌ی آن‌ها با هم اتفاق بیفتند. یک آخ پر از ذوق با چشم‌هایی پر از ستاره.
+ حالا ما سکوت می‌کنیم ولی حرف زیاده برای گفتن. کلمه‌هایی که بلدم، ضعیف‌تر و دم‌دستی‌تر از چیزی‌ان که بتونن منظورم رو برسونن.
یه سری دیالوگا برام خیلی عادی‌ان. به نظرم باید گفته شن. اصلا برام مهم نیست که بقیه براشون سخته یه سری حرفا رو بزنن.
می‌گمشون و بدیش اینه که فکر می‌کنم بقیه اگه دیالوگ‌های مشابه بهم نگن یعنی ازم خوششون نمیاد مثلا. و خب هیچ وقت نمی‌فهمم فکرم حقیقت داره یا نه.
ضمیرناخودآگاهم معترضه. خواب آدم‌ها و حرف زدن‌هایی رو می‌بینه که هیچ وقت تجربه نکرده.
﴿ آدم به دلش چه‌طوری حالی کنه که اشتباه شده؟ ﴾
«... شده آگاه دلم ای ماه که تو پیشم خواهی آمد. »
پ.ن.: عه! ۲۰۰امین مطلبمه!!
