[ شب پیشین که به خوابم ماهی آمد ]

یه سری دیالوگا برام خیلی عادی‌ان. به نظرم باید گفته شن. اصلا برام مهم نیست که بقیه‌ براشون سخته یه سری حرفا رو بزنن. 

می‌گمشون و بدیش اینه که فکر می‌کنم بقیه اگه دیالوگ‌های مشابه بهم نگن یعنی ازم خوششون نمیاد مثلا. و خب هیچ وقت نمی‌فهمم فکرم حقیقت داره یا نه.

ضمیرناخودآگاهم معترضه. خواب آدم‌ها و حرف زدن‌هایی رو می‌بینه که هیچ وقت تجربه نکرده.

﴿ آدم به دلش چه‌طوری حالی کنه که اشتباه شده؟ ﴾

«... شده آگاه دلم ای ماه که تو پیشم خواهی آمد. »

* دل زارم - محسن نامجو

پ.ن.: عه! ۲۰۰امین مطلبمه!!