« هیچ وقت بعد از یک سال در مورد چیزی که تموم شده حرف نزن. »
.
ناراحت شد. خیلی.
× کاش انقدر همه وبلاگاشون رو به امان خدا ول نکنن. :( کامنت نذاشتنم دلیل بر نخوندنم نیست. کاش بنویسن باز :(
دارم لینک وبلاگا رو پاک می کنم. :(
هندزفری ام را در می آورم.
می گوید: می خوای آهنگ گوش بدی؟
- نه.
- چرا دیگه می خوای آهنگ گوش بدی.
با آرامش هندزفری را تو گوشم میگذارم: نه.
اندکی عاقل اندر سفیه نگاهم می کند. بعد می گوید: پس می خوای چی کار کنی؟ الان داری گوش میدی دیگه. چی گوش میدی پس؟
- قرآن.
چشمانش را گرد می کند. بعد با لحنی که انگار می خواهد بگوید «فکر کردی می تونی منو دست به سر کنی؟» می گوید: بده منم گوش کنم.
یک لنگه از هندزفری ها را بهش می دهم و دکمه ی پلی را می زنم.
کمی که می گذرد خسته می شود و می فهمد واقعا قصد آهنگ گوش دادن ندارم. زیرلب تشکر می کند و هندزفری ام را پس می دهد.
***
این بار که هندزفری ام را در می آورم می گوید: "باز هم" میخوای قرآن گوش کنی؟
کلمه ی "باز هم" را با لحنی ادا می کند که انگار دارم کار زشتی انجام می دهم.
- آره.
"پوف"ـی می کشد و سرش را به سمت پنجره بر میگرداند.
***
از صبح چند آهنگ در ذهنم پلی شده اند و تمام مغزم را پر کرده اند. نگاهی به هندزفری ام می کنم و بدون این که مخاطبی داشته باشم می گویم: می خوام آهنگ گوش کنم.
- عه چه خوب. میشه منم گوش کنم؟
- آره. از کی بذارم؟
- فرق نداره
- سنتی؟ پاپ؟
- هر کودوم می خوای
هندزفری را در گوشم می گذارم و آهنگ رستاک را پلی می کنم. سه تا از آهنگ هایش را گوش می دهم و تا می آیم چهارمی را بگذارم می گوید: فقط از همین خواننده داری؟
- نه.
آهنگ های موردعلاقه ام را نگاه می کنم و می گویم: سنتی بذارم؟
- بذار
موسیقی که پلی می شود چشمانم را می بندم. پس از هم نوازی تنبک و کمانچه و نی، شجریان شروع می کند: نه بسته ام به کس دل، نه بسته کس به من دل، چو تخته پاره بر موج، رها رها رها من...
با دستش روی شانه ام می زند: آهنگ خارجی نداری؟
و من ثانیه ای، فقط ثانیه ای یاد دیالوگ چند روز پیشش می افتم که :« من از انگلیسی هیچی نمی فهمم. از زبانای خارجی بدم میاد.»
با وجود این که ته پوشه ی آهنگ هایم چند آهنگ ِ به قول ِ خودش خارجی که ریتم هایشان را دوست دارم وجود دارند، با قاطعیت می گویم نه.
......
نمی خواهم از او متنفر باشم. نمی خواهم از بودن در کنارش رنج بکشم.
از همان سوم راهنمایی که دیدمش وجودیتش بر دلم ننشست. خیلی سعی کردم دوستش داشته باشم اما هر دفعه خودش زحمت هایم را نقش بر آب می کند. وقتی موقع حرف زدن تحقیر می کند. وقتی می گوید از کتاب بدش می آید (و توصیه می کند برای تولد دوستم کتاب نخرم). وقتی "آهنگ خارجی" گوش دادن را باکلاسی می داند. و وقتی قرآن گوش دادن را عار می داند و از آهنگ های موردعلاقه ام جوری حرف می زند که انگار افتضاح ترین چیزهای ممکن اند.
+ تنفرهایت را بنویس. یک جایی که بدانی برای خودت می ماند. نگذار رفتارت بد شود. تنفرها را باید نوشت و بعد فراموش کرد.
______________
× ببین «دسر لیموترش» ِ تغییر نام داده ی تبدیل شده به «...My BluE Sky...»، درسته من باز تولدتو تبریک نگفتم و الان دو ماه ازش می گذره و تو خیلی بزرگ شدی و این حرفا ولی دلیل نمیشه تو هم قاتی کنی و پرشین بلاگ رو به هم بریزی! پرشین بلاگ یه مدته مریضه خب. نزنی بکشی ش و کل این پنج سال رو بپرونی.
