[ ای قاضی این مردم چی می‌گن؟ ]

اوضاع جامعه انقدر عجیب شده که تا می‌آیی دو کلمه حرف بزنی، زبان به کام می‌چسبد و مجال حرکت ندارد. تا می‌آیی بهانه‌ی کوچکی پیدا کنی و دلت را خوش کنی که فلان جا فلان اتفاق نسبتا خوب رخ داده، فاجعه‌ی بعدی همه‌ی رشته‌های دلخوشی را پنبه می‌کند.

چند روز است آهنگ «خوزستان» چاوشی در گوشم است. چند روز است تکرار می‌شود: «ای قاضی این مردم چی می‌خوان؟ آزادی، آزادی، آزادی.»

مدتی‌ست که به همه چیز شک می‌کنم. مدتی‌ست که دلم نمی‌خواهد هیچ خبر جدیدی بشنوم. دلم نمی‌خواهد هیچ چیزی درمورد دنیا بدانم. دلم می‌خواهد مثل کبک سرم را بکنم زیر برف اما از بس همه جا را گند گرفته که حتی برفی هم باقی نمانده.

ای کاش کسی بیاید و اوضاع را عوض کند.

بس نیست این همه نابسامانی؟

«... آبادی، آبادی، آبادی.»

خوزستان - محسن چاوشی