[ چه میدانم؟! ]

خب این رمان ها و فیلم های زرد و بی اساس که همه ـشان فقط یک مشت احساسات و عواطف لطیف اند، واقعا به هیچ دردی نمی خورند به جز شناختن یک سری انسان که ممکن است روزی با آن ها برخورد کنیم.

یا مثلن بگویم "مگر همچین آدمی می تواند وجود داشته باشد؟ چقدر این انسان قبیح است و نمک نشناس و فلان و بهمان" و بعد خدا را شکر کنم که دور و اطراف من یک همچین آدم هایی وجود ندارند ( آن یک درصدی هم که وجود دارند برایم اهمیتی ندارند) و خوشحال و خندان به زندگی سرشار از همین داستان سرایی ها ادامه دهم.

چمیدانم. لابد یک حکمتی داشته که من با دنیای این داستان ها و فیلم های بی اساس آشنا شده ام!   :|